اي آب نديده و آبي شده ها
14،15سالش بود خودشو قاطي بزرگترها كرده،تفنگ به دوش گرفت و رفت خط اول جبهه
تيرميخوره به پاش ،تركش هم به پهلوش
نميتونست تكون بخوره افتاده بود يه گوشه وكسي نبودكه برش گردونه عقب،
ازبدنش خون زيادي رفته بود تااينكه يكي ازرزمنده ها متوجه اش ميشه ،
بايد از سيم خاردار عبورش مي داد و سينه خيز ميرفت اما اون نميتوست تكون بخوره و ديگه بيحال شده بود
بايد هر طوري بود ميبردش عقب، از اونجايى كه جثه اش كوچيك بود اونو روى سينه اش گذاشت و
از پشت خودشو كشيد رو زمين و از سيم خاردار عبورش داد…بعدش انتقالش دادن به بيمارستان…
الان سالهاست كه از اون روزها گذشته هنوز اون تركش سرجاش هست وبخاطرش درد ميكشه،،
اما اين دردها در مقابل دردهاي ديگه زندگيش كه چيزي نيست ،
بهش ميگن چرا نميري جايى تا به دردت برسن ؟
ميگه:اونروز وصيتمونو كرديم ورفتيم تا شايد با خونمون بتونيم دين و ناموسمون رونجات بديم
فكرزندگي مادي و برگشتن و جاه و مقام بدست آوردن نبوديم الان هم گوش به فرمانيم
تادرهرعرصه اي نيازبه جهاد باشه حضور داشته باشيم ،
پاي حرفاش كه ميشينى باچنان ذوقى از اون روزا حرف ميزنه كه خودتو قدم به قدم همراهش مي بينى!
و افتخار ميكنى كه تو رو مخاطبش قرار داده اما غمش اينجاست كه
وقتى تو مقام نصيحت به جوان الان ميگه راه اينه و چاه اون ، يه نيشخند تحويل ميگيره!
خدايش جواب اين همه زحمت و اين همه درد و…
نيشخند و طعنه است!؟
بي عفتي و بي غيرتيه!؟
اي آب نديده و آبي شده ها
بي جبهه و جنگ انقلابي شده ها
مديون شب حمله جانبازانيد
اي بر سفره آفتابي شده ها